Veel mensen hebben mij het afgelopen jaar gevraagd hoe ik in hemelsnaam zo positief kon blijven. Interessante vraag natuurlijk. Je denkt graag dat je heel bijzonder bent, maar inmiddels ben ik er wel achter dat het meevalt, hoor. Natuurlijk ben ik van nature een optimist, maar de randvoorwaarden waren ook gunstig en dat is minstens zo belangrijk. (meer…)
Kanker
Controle nr. 2 – geen bijzonderheden
Gisteren mocht ik weer met frisse tegenzin naar het ziekenhuis om mijn bloed ter beschikking te stellen aan de wetenschap als voorbereiding op de contole-afspraak vandaag. Hoewel de prik-dame mijn ader toch nog erg had vond (“ik was bang dat de naald erlangs zou schieten”), vind ik dat ie er toch vrij soepel in gleed.
De meeste stemmen!
Vorige week heb ik jullie allemaal opgeroepen om toch vooral op Stichting Out of Bounds te stemmen voor de Unique Ambition Challenge. En dat hebben jullie massaal gedaan! We hadden zaterdagavond om 12 uur 1.519 stemmen!!! Helemaal geweldig. Daarvoor wil ik jullie natuurlijk allemaal hartelijk bedanken! Maar helaas is het niet automatisch genoeg om naar de volgende ronde te gaan. Ik zal het uitleggen…
Het zaadje ontpopt zich
In het hart van de het oude Rotterdam, op een locatie met prachtig uitzicht over de Maas, zit het kantoor van ‘Goed & Groen‘. Dat is de plek waar gisteren de eerste coaching-bijeenkomst van Stichting Out of Bounds heeft plaatsgevonden. In meerdere opzichten een heel gedenkwaardig moment. Het doel van deze bijeenkomst was om het gedachtengoed van de stichting te vertalen naar een verantwoorde methode van patiëntbegeleiding middels coaching.
Out of Bounds: in een stroomversnelling!
Ik heb op mijn blog al eerder geschreven over de plannen die ik heb met Stichting Out of Bounds. Omdat het succes van de stichting voor een groot deel valt of staat met naamsbekendheid en bekendheid van ons doel, “misbruik” ik mijn weblog graag om jullie te informeren. Natuurlijk hoop ik jullie via deze weg ook te betrekken en misschien zelfs te binden. Daarom zal ik hier ook gaan schrijven over wat we zoal meemaken. En dat is – ondanks alles – de afgelopen maanden nogal wat geweest.
Spontaan hersteltripje
Het was vrij spontaan: drie weken geleden besloten we er nog even lekker tussenuit te gaan. Even weg van alles en iedereen. Even de afgelopen acht maanden achter ons laten en lekker opladen om weer het “normale” leven te gaan leiden. Dat even werd elf dagen Algarve, Portugal. Samen met de kindjes, lekker zorgeloos weg. Lekker even niet denken aan kanker en alle beslommeringen die daarbij horen.
The Bucket List
Afgelopen week hebben we – voor de tweede keer – de film The Bucket List gezien. In het kort gaat de film over twee totaal verschillende mannen die beide terminaal kanker hebben en een kamer delen in het ziekenhuis. Samen stellen ze een lijst op met dingen die ze nog gedaan willen hebben voor “they kick the bucket” – doodgaan dus. Ze besluiten hun wensen werkelijkheid te laten worden. Er volgt een reeks van avonturen waarbij veel humor en heftige emoties elkaar in rap tempo afwisselen.
Vinger aan de pols
Vorige week werd ik door een lotgenoot getipt op een uitzending van het Avro programma Vinger aan de pols. Ik ben bepaald geen trouwe kijker, maar als je getipt wordt, ga je er natuurlijk even goed voor zitten. Dat hebben we – Shakira en ik – dus gedaan. Zeker omdat het ging om een rapportage over Jacob Gelt-Dekker. Quote 500 lid, woonachtig op Curacao, maar ook kankerpatiënt.
“De terreur van het positief denken”
Het actualiteitenprogramma Een Vandaag zond vandaag een item uit met de veelzeggende titel “De terreur van het positief denken“. In het item wordt de vraag behandeld of positief denken een genezende werking zou hebben – ook op kanker. Vanzelfsprekend trok dit item mijn aandacht. Temeer omdat dit onderwerp raakvlakken heeft met de plannen die ik voor mijn stichting heb.
Persoonlijk geloof ik sterk dat de gesteldheid van je geest een grote invloed heeft op je fysieke gesteldheid. Maar om te beweren dat je jezelf met een positieve instelling kunt genezen of zelfs kunt voorkomen dat je ziek wordt, gaat me toch een paar hele grote stappen te ver!
Het laatste lood weegt zwaar
“Mag ik je even iets vragen? Ben jij Jules?” Dat was het begin van een onverwachte, maar erg prettige ontmoeting met een lotgenoot vandaag. Hij herkende mijn gezicht van een paar foto’s op mijn weblog. Dat was toch wel heel bijzonder, om zomaar ineens herkend te worden, terwijl je met een espressotje in je hand zit na te genieten van een heerlijke lunch. “Beroemd” door een ziekte, wat een bizarre grap.
Mijn vriend Hodgkin 