De uitslag is bekend…

Na het vorige bericht kreeg ik nogal wat commentaar op de titel “Hoe kon ik zo positief zijn”. Dat had natuurlijk “Hoe ik zo positief kon zijn” moeten zijn. Excuses voor eventuele schrikreacties. Deze keer is de titel beter overwogen. Zoals ik de vorige keer al schreef zou 2 mei de uitslag van de eerste échte controle bekend zijn. En zoals jullie konden lezen was ik best gespannen…

Advertentie

Hoe kon ik zo positief zijn

Veel mensen hebben mij het afgelopen jaar gevraagd hoe ik in hemelsnaam zo positief kon blijven. Interessante vraag natuurlijk. Je denkt graag dat je heel bijzonder bent, maar inmiddels ben ik er wel achter dat het meevalt, hoor. Natuurlijk ben ik van nature een optimist, maar de randvoorwaarden waren ook gunstig en dat is minstens zo belangrijk.

Eén jaar later…

Vandaag, 27 januari 2011, is het precies een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik kanker heb (of is het nu had – kankerpatiënt schijn je voor je leven te zijn, dus…). Wat een bizar jaar is het geweest zeg. En ook zo ontzettend snel voorbij gegaan…

Controle nr. 2 – geen bijzonderheden

Gisteren mocht ik weer met frisse tegenzin naar het ziekenhuis om mijn bloed ter beschikking te stellen aan de wetenschap als voorbereiding op de contole-afspraak vandaag. Hoewel de prik-dame mijn ader toch nog erg had vond (“ik was bang dat de naald erlangs zou schieten”), vind ik dat ie er toch vrij soepel in gleed.

De arbeidsdeskundige

Gisteren kreeg ik de arbeidsdeskundige op bezoek. Het was een apart gesprek. De beste man stelde enigszins formeel geïnteresseerd allerlei vragen, zonder daar vervolgens een reactie op te geven. Hij noteerde de antwoorden, kraamde steeds een lichte hmm uit en ging door naar de volgende vraag. Heel apart.

Nazorg: eerste controle

Vandaag had ik de eerste controle. De eerste na de uitgebreide eindcontrole die volgde na de chemo-behandelingen en de eerste van velen die nog gaan volgen. En om de spanning niet teveel op te bouwen: alles was goed! Tenminste… er was geen reden om aan te nemen dat het niet goed was. Ik zal dit gematigd enthousiasme uiteraard even toelichten.

Happy days

Het is alweer een paar weken geleden dat ik iets geschreven heb. Gek genoeg had ik even geen zin om tijd te maken om een verhaal te tikken. Het was ook echt een kwestie van tijd maken, want ik ben stiekem best druk geweest in de afgelopen weken. Druk met vanalles: vooral met Stichting Out of Bounds, maar ook met “gewoon” werk, sporten en natuurlijk met m’n gezinnetje. Happy days mag ik wel zeggen!

Haargroeimiddel?

Gisteren was weer een heugelijk moment: mijn haar is geknipt! Je moet je er niet teveel bij voorstellen hoor. Er lagen toen de klus geklaard was een paar verdwaalde plukjes op de grond, maar voor het idee was het heel wat. Het was in ieder geval nodig. Want wat er inmiddels alweer op m’n koppie zit begon aardig te pluizen en kon wel wat model gebruiken.

Spontaan hersteltripje

Het was vrij spontaan: drie weken geleden besloten we er nog even lekker tussenuit te gaan. Even weg van alles en iedereen. Even de afgelopen acht maanden achter ons laten en lekker opladen om weer het “normale” leven te gaan leiden. Dat even werd elf dagen Algarve, Portugal. Samen met de kindjes, lekker zorgeloos weg. Lekker even niet denken aan kanker en alle beslommeringen die daarbij horen.

The Bucket List

Afgelopen week hebben we  – voor de tweede keer – de film  The Bucket List gezien. In het kort gaat de film over twee totaal verschillende mannen die beide terminaal kanker hebben en een kamer delen in het ziekenhuis. Samen stellen ze een lijst op met dingen die ze nog gedaan willen hebben voor “they kick the bucket” – doodgaan dus. Ze besluiten hun wensen werkelijkheid te laten worden. Er volgt een reeks van avonturen waarbij veel humor en heftige emoties elkaar in rap tempo afwisselen.