Ik zit op de bank te kijken naar Sta op tegen Kanker (Nederland 1). Opeens denk ik: ik ga weer eens wat schijven op m’n weblog! Sinds we kampioen zijn geworden met hockey (laatste bericht) is er veel gebeurd. Zoveel dat ik vaak dacht “hier moet ik over schrijven”, maar meestal kon ik ’t niet opbrengen…
Qua gezondheid gaat het gelukkig heel goed met me. Ik voel me nog steeds top en kan echt bijna alles doen en laten wat ik wel. Voor laat naar bed gaan en veel drinken wordt ik gestraft, maar dat was vroeger ook al zo. 🙂
Twee weken geleden heb ik nog een controle gehad met een CT-scan: alles was goed. Iedereen blij! Echter…
Begin van de zomer verheugden we ons op een heerlijke vakantie met het gezin in Portugal. Een kleine week voor vertrek sloeg echter het noodlot toe: mijn schoonmoeder werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ze hard ernstige buikklachten. Ze had al een dag of 14 wat last, maar ’s middags zat ze nog gezellig bij ons in de tuin een wijntje te drinken. Na het eten ging ze misselijk naar huis en een half uur later belde ze dat het niet meer ging.
48 uur later was ze onder het mes geweest en hadden de artsen een darmtumor ter grootte van pruim verwijderd. Een enorm heftige ingreep. Het bericht dat m’n schoonmoeder darmkanker had sloeg in als een bom. Natuurlijk op de eerste plaats bij haarzelf. Maar m’n schoonmoeder was er vrij gelaten onder: “het is niet anders” en ze is de ingreep en het herstel kranig ondergaan.
Voor Shakira was de impact ook enorm. Eerst krijgt je man kanker, tijdens de chemobehandeling krijgt je vader een fatale hartstilstand en nu je moeder… Als je dan ook nog enig kind bent en uit een bijzonder hecht gezin komt, lijkt je wereldje ineens heel klein.
Het gaat inmiddels weer heel erg goed met m’n schoonmoeder. Voor zover de artsen het kunnen beoordelen is ze schoon en de ellende van een stoma en chemo is haar bespaard gebleven. Ze heeft veel geluk gehad en prijst zich daar nu ook gelukkig mee. Dat is natuurlijk ook voor Shakira een hele opluchting.
Ook nu was kanker weer een keerpunt in ons leven: we hebben ervoor gekozen meer rust te zoeken en nog meer te genieten:
Carpe diem!
En dat moeten meer mensen (kunnen) doen. Daarom bij deze mijn oproep: STA OP TEGEN KANKER! En steun het KWF.
Mijn vriend Hodgkin 
He Jules, ik liep een week of wat te denken hoe het met je ging. Goed weer wat van je te horen. Vervelend van je schoonmoeder, Shakira heeft wel het nodige te verwerken gehad de laatste tijd. Bij ons gaat alles gelukkig goed; veel controles maar langzaam maar zeker begint mijn moeder haar leven weer op te pikken zoals het was voor de diagnose. Vandaag vier jaar geleden dat ze de diagnose van alvleesklierkanker kreeg en ze is er nog steeds 🙂
Wat anders dan Shakira en jou Jules veel kracht te wensen om dit weer met veel moed en liefde te beleven. Sterkte en beterschap voor de moeder van Shakira, een lieve groet, Marie-anne
Fijn weer van je te horen maar het nieuws was niet zo fijn…
Blij dat het beter gaat met Shakira’s mam, jullie moeten toch ook van alles doorwerken he?! Heel veel sterkte en ja, carpe diem, dat is toch wel het beste wat we kunnen doen.
Hier gaat het stilletjes, niet minder maar ook niet beter..
Liefs, Tante Miek
Beste Jules,
Mijn reactie van gisteravond heel laat vind ik niet teug. Dus misschien toch verkeerde knopje.
Het is belangrijk genoeg om nog eens te reageren: Wij kunnen ons voorstellen dat bij het programma staan voor kanker heftige reacties bij jullie opkwamen. Een lange, indukwekkende film zal aan jullie voorbijgekomen zijn.
Maar intussen: goed dat het weer behoorlijk goed gaat met jullie allemaal. Houden zo.
Minder goed vind ik dat gisteravond ook bleek dat Pink Ribbon niet zo pink is als de stichting zich voordoet. Bijna niets naar onderzoek!!! Jammer van al het geld dat iedereen schenkt.
Intussen: uitzicht op feestelijke weken en dagen, bij jullie vast ook. ‘Rijmen en dichten…..’ (het slot van deze zin weet je vader nog wel. Onze kleinkinderen maken hem feilloos af.
Geniet ervan, want wij en jullie zien tegenwoordig al te vaak hoe betrekkelijk het allemaal plotseling kan zijn.
Enjoy!
Nanny en Chris Sohier
Hallo Jules,
Ik wil je alleen even bedanken voor je blog, ik heb er erg veel aan gehad.
Weet niet of je dit nog leest want zie dat je niet veel meer schrijft.
Zelf heb ik een aantal weken geleden gehoord dat er niets meer op de foto’s te zien is,en heb 7 dec de laatste chemo gehad. Ik had(heb) Hodgkin en dan het type nodulair paragranuloom.
Ik krijg nog wel een onderhoudskuur met Rituximab dit om de 3 mnd.
Groeten Sandra
Hi Jules, wat een mooie blog! Ook al is dit jaren geleden geschreven, voor mij is het herkenbaar en interessant om te lezen. Ik ben blij dat je anno nu zo gezond bent en heerlijk aan het hockeyen bent. Voor mij een mooi voorbeeld hoe iemand weer goed uit zo’n traject kan komen. Ik ga daar ook voor! En respect ook voor Shakira, voor haar is dit ook een zware strijd geweest met alle tegenslagen. Dikke knuffel voor jullie, Roos en Sophie, buuf Sonja