De uitslag is bekend…

Na het vorige bericht kreeg ik nogal wat commentaar op de titel “Hoe kon ik zo positief zijn”. Dat had natuurlijk “Hoe ik zo positief kon zijn” moeten zijn. Excuses voor eventuele schrikreacties. Deze keer is de titel beter overwogen. Zoals ik de vorige keer al schreef zou 2 mei de uitslag van de eerste échte controle bekend zijn. En zoals jullie konden lezen was ik best gespannen…

Dinsdag 19 april mocht ik me weer melden om bloed te prikken. Ruim op tijd deze keer, maar dat was vooral omdat het voor mij handig uit kwam. De vrijdag daarop – 22 april – stond de CT-scan op het programma. Dat was de eerste scan weer sinds augustus en daarmee ook de eerste serieuze controle. Trouwe lezers weten dat ik niet zoveel waarde hecht aan de tussentijdse controle waarbij ze alleen naar de bloedwaarden kijken en wat fysiek onderzoek wordt gedaan: kliertjes voelen. Dat leverde anderhalf jaar geleden ook niets op, dus waarom nu wel…

Met een CT-scan wordt een soort foto gemaakt van je hele bovenlijf en kunnen ze door het gebruik van contrastvloeistof de grootte van je klieren meten. Daar heb je dus echt wat aan. Als de klieren namelijk groot zijn – groter dan 15 mm – zou er wel eens iets mis kunnen zijn. En omdat je toch enigzins het vertrouwen in je eigen lijf verliest als je eenmaal diagnose kanker hebt gehad, leef je toch aardig gespannen naar zo’n scan toe.

In het maken van zo’n scan wordt je trouwens ook ervaren. Het nuchter blijven drie uur ervoor, het drinken van de liter contrastvloeistof in die drie uur, het uitkleden in de tussenkamer en het ritueel in de scanruimte zelf. Ik was dan ook enigzins verrast toen de de zuster zei dat ik m’n polo aan mocht houden. Stof schijnt de rontgen niet tegen te houden. Op zich logisch, maar toch opmerkelijk dat ik dat nog niet eerder had gehoord. Nog meer verrast was ik toen ik direct na binnekomst op de scantafel moest gaan liggen. “Moet ik niet nog even 2 bekers water drinken?” (Dat schijnt belangrijk te zijn voor de werking van de contrastvloeistof). Een rood hoofd en duizend maal excuses waren het gevolg….

Na de scan ben ik naar de assistente van m’n hematoloog gelopen. Ik had namelijk niet zo’n zin om tot 2 mei te wachten op de uitslag. Of hij me eerder kon bellen dus. Na wat tegenspartelen en onzinreacties als “het duurt even voor de uitslag is binnen is” stemde ze toe om het te vragen. De hematoloog kent me en weet dat hij de boodschap wel telefonisch kan brengen, goed of slecht. Dus hij zou me woensdag bellen. En dat deed hij:

“ER ZIJN OP DE SCAN GEEN NIEUWE ONTWIKKELINGEN TE ZIEN.”!!!

De opluchting is groots. Bij mezelf en bij Shakira natuurlijk ook. Vooral voor haar was het weer een emotionele tijd. Ik weet – ondanks de twijfels – hoe ik me voel. Zij weet de twijfels natuurlijk ook. Daarbij zou haar vader dinsdag zijn verjaardag vieren, wat flink wat extra emoties losmaakte. Ik heb haar dan ook meteen gebeld en omdat ze niet beter wist dan dat we 2 mei naar de hematoloog zouden gaan, was de verassing voor haar extra groot.

De champagne kan dus weer open! Scheelt toch weer, die goede uitslag. 😉

Advertentie