Veel mensen hebben mij het afgelopen jaar gevraagd hoe ik in hemelsnaam zo positief kon blijven. Interessante vraag natuurlijk. Je denkt graag dat je heel bijzonder bent, maar inmiddels ben ik er wel achter dat het meevalt, hoor. Natuurlijk ben ik van nature een optimist, maar de randvoorwaarden waren ook gunstig en dat is minstens zo belangrijk.
Het begon al bij de diagnose. Horen dat je kanker krijgt is natuurlijk erg heftig. Maar mijn internist vertelde me niet dat het kanker was, maar zei “Het is toch Hodgkin”. Ik was er niet vanuit gegaan, maar die van binnen hou je overal rekening mee. En ik had natuurlijk op internet al een en ander uitgezocht, dus ik wist wel meteen dat Hodgkin een vorm van lymfklierkanker is.
Behalve dat hij het woord “kanker” niet gebruikte – ik weet eigenlijk niet of hij dat expres deed – zei hij er direct achteraan “en dat is over het algemeen goed te behandelen”. Op een of andere manier ging door die tekst bij mij een knopje om! Mijn hersenen gingen meteen in de projectmodus. Er schoten allemaal vragen door mijn hoofd als “Wat voor behandeling is dat? Hoe lang gaat dat duren? Wat zijn de effecten van de behandeling? Wat betekent dat voor mijn werk? Etc…”. Het leek alsof niet-genezen geen optie was.
Toen we thuis kwamen en zo’n beetje iedereen in de eerste lijn hadden geïnformeerd, zijn we ons via internet gaan verdiepen in de ziekte. Shakira stak daar eigenlijk meer energie in dan ik. Zij was het dan ook die het boekje De erfenis van Thomas Hodgkin bestelde. In dat boekje werd het verhaal verteld van een directeur van Landal Greenparks. Hij beschouwde zijn ziekte als een flinke en langdurige verkoudheid. Dat leek mij ook wel een mooie insteek.
Toen de definitieve diagnose werd gesteld, bleek ook nog eens dat ik in de laagst mogelijke risico klasse zat. Al met al reden genoeg om positief te zijn. Onlangs heb ik het boekje Beter van Maarten van der Weijden gelezen. Ik vraag me af of ik zo optimistisch was geweest als ik zijn diagnose had gehad…
Nu zit ik weer vol optimisme in het leven. Maar toch merk ik dat ik af en toe onzeker ben over mijn gezondheid. Heel normaal schijnbaar, want ik lees en hoor niet anders van andere ex-kankerpatiënten. “U bent genezen, met garantie tot de voordeur!”. Af en toe heb ik iets wat op een bijverschijnsel lijkt (jeuk, vermoeidheid, nachtzweten) en dan schieten natuurlijk meteen alle scenario’s door je heen. Over 3 weken heb ik weer een afspraak bij de hematoloog. Inde aanloop krijg ik een CT-Scan. Toch wel spannend… maar ik blijf optimistisch! 😉
Mijn vriend Hodgkin 
Herkenning alom! Ongeveer hetzelfde verhaal bij mij, gelukkig 🙂 Succes bij de hematoloog maar ik weet zeker dat alles goed zal zijn! Groetjes Paulien
Lieve Jules,
Kop ophouden Jules!! Wij mensen hebben allemaal onze onzekere momenten in ons leven over onze gezondheid, niet alleen mensen met kanker…je moet proberen positief te denken en dat is natuurlijk erg makkelijk zeggen voor ons “gezonde” mensen, maar echt, Jules, probeer zo min mogelijk aan je “kanker” te denken en zo veel mogelijk gezond en rustigaan te leven..! Ik weet , dat is een eenvoudige recomandatie, maar eigenlijk is het leven heel erg eenvoudig, we willen het alleen niet zo graag weten. Sterkte, Jules en ik denk vaak aan je en stuur je heel veel ‘positive thoughts”.
Veel liefs and a big hug, Tante Miek
Lieve Jules,
Het hoort er allemaal bij. Angst en onzekerheid, omdat je het hebt meegemaakt. Zelfs, zoals bij jou, met goede perspectieven.
Je hebt ook gemerkt dat er heel veel (“ex-“)kankerpatiënten zijn. Allemaal leven ze met de zekerheid dat ze er in ieder geval vandaag ten volle zijn. Door de ervaring. Het is de ervaring die de (nog) niet kankerpatiënten niet persoonlijk hebben ervaren die het verschil maakt. Maar reken je qua kansen niet te arm. Het kan iedereen zomaar overkomen. Dat weet jij als geen ander.
Ik duim met je mee. Fijne dag!
Hey Jules, ik heb nooit een idee hiervan gehad! Zeer goed om te horen dat alles beter is, een half jaar geleden klonk je al erg positief en had je nog steeds overal zin in! Ga zo door, we spreken elkaar snel. Bas
Ha Jules,
Wat fijn om te lezen dat het goed gaat met jou en de meiden. Je hebt wel weer veel meegemaakt! Wat is het toch belangrijk om te genieten, ook tijdens een zaalhockey wedstrijd!!!
Leuk trouwens dat je mij nog noemde……..
Succes en vertrouwen bij de volgende controle, wie weet zie ik je nog even op B3!
Groetjes aan je meiden van je favoriete onco-pleeg