Dinsdag ben ik weer op controle geweest bij de hematoloog. Opnieuw was alles in orde: gewicht, bloeddruk, longen en de bloedwaarden. Alleen de witte-bloedlichaampjes waren weer iets gezakt, namelijk van 3.5 naar 2.6. Nog geen reden om daar in te grijpen volgens de arts. Ik voelde me ook helemaal prima, dus ik was het roerend met ‘m eens.
Gisterenochtend (woensdag) stapte ik al vroeg in de auto voor een afspraak in Bunnik, om vervolgens via Rotterdam aan het einde van de middag naar Tilburg te gaan. Het was koud en guur weer en ik was zo’n beetje de hele dag rillerig en dat werd steeds heftiger. Op een gegeven moment voelde ik ook de welbekende koortsbenen opkomen. Toen ik om 19:00 uur thuis kwam meteen even m’n temperatuur gecheckt: 39.2 graden… oeps!
Snel een paracetamol en direct m’n bed in. De koorts nam wel iets af, maar bleef boven de 38.5. Toen Shakira om half 12 naar bed ging, was de koorts nog steeds hoog. Het leek haar verstandig toch even te bellen met de oncologie-afdeling. Daar had ik natuurlijk helemaal geen zin in, want dat zou zeer waarschijnlijk betekenen dat ik me kon komen melden in het ziekenhuis. En ik wilde eigenlijk maar één ding: slapen!
Mijn vermoeden klopte. De onco-afdeling is 24 uur per dag bereikbaar en je krijgt dan direct een verpleegkundige aan de lijn. Na kort overleg tussen de verpleegkundige en de diesntdoende oncoloog kreeg ik het verzoek om naar de SpoedEisende Hulp te komen voor onderzoek. Bah! Gelukkig was de overbuurvrouw bereid meteen te komen, om te zorgen dat er iemand in huis was voor de kindjes.
Een half uur later meldden we ons bij de SEH. Wachten, naar de behandelkamer, intakegesprekje met verpleegkundige, koorts opnemen, infuusje aanleggen, bloed aftappen, wachten, gesprekje met internist, longen en hart checken (stethoscoop uiteraard), kijkje in de keel, wachten, longfotootjes maken (röntgen), wachten, slapen, wachten en uiteindelijk – ruim anderhalf uur later – de uitslagen: niks aan de hand, alles in orde. Zelfs m’n witte bloedlichaampjes waren alweer gestegen naar 3.5. Gelukkig weer naar huis dus.
Het grote mysterie van een koortsaanval… alleen is de koorts nu helaas nog niet weg. Hij is wel een stuk lager. We hebben flink wat tijd besteed aan het analyseren van het waarom van deze koorts. Dit zijn de mogelijke opties, voor zover wij ze konden bedenken:
- iets opgelopen door het gure en natte weer, bijvoorbeeld tijdens het golfen of hockeyen
- Roos of Sophie hebben een virusje meegenomen van een vriendinnetje of van de creche
- iets opgelopen van een andere patiënt tijdens het ziekenhuisbezoek op dinsdag
- oververmoeidheid door alle activiteiten in de afgelopen anderhalve week
Ik geloof zelf dat het nummer vier is. Ik ben denk ik iets te enthousiast geweest. Daarbij kwam nog dat ik al een aantal nachten heel matig slaap. Ondanks dat het genieten toch wel erg verleidelijk is, ga ik mezelf toch maar wat meer rust gunnen…
Gevolg van deze koorts is dat ik MORGEN GEEN CHEMO ga krijgen. Ik moet eerst weer koortsvrij zijn en dan gaan we de volgende gift weer plannen. Het is natuurlijk beter het vaste ritme aan te houden van 14 dagen, maar door de koorts wordt dat noodgedwongen doorbroken. Gevoelsmatig vind ik het natuurlijk helemaal niet erg dat ik morgen niet aan de beurt ben, maar ik weet ook wel dat het uitstel van executie is…
Oh ja: de SEH verpleegkundige was niet zo heel handig met het infuusnaaldje. De eerste keer prikte ze flink mis en de tweede keer zat ie ook niet helemaal lekker. Erg fijn als dat buisje zo zeurderig zit te doen in je bloedvat… NOT! Ik begreep al niet waarom ze alleen voor de bloedafname een infuusnaald wilde prikken. Ze legde uit dat dat handig was als ik moest blijven. Naar mijn idee liep ze erg op de feiten vooruit… 🙂
Mijn vriend Hodgkin 
heb elk nadeel een voordeel?
Ja, dat ik vandaag geen shit in m’n lijf krijg. Maar dat weegt niet op tegen het nadeel dat het ritme in de kuur nu is doorbroken. Mogelijk dus ook een nieuw ritme. Maar dat hoor ik later. Daar zouden dan dus wel weer voordelen aan kunnen zitten…
Hopelijk was het inderdaad alleen de te grote activiteit. Blijf dat mooi vinden, zoals een lichaam aangeeft: genoeg is genoeg. Je wordt gewoon gedwongen om naar bed te gaan en rust te nemen. Maar het is soms ook moeilijk om rustig aan te doen als je je zo goed voelt – ik ken dat. Ennuh, van Bunnik naar Rotterdam naar Tilburg – is allemaal niet echt bij elkaar om de hoek, zelfs niet naar Nederlandse maatstaven!
Juultje, Juultje! Naar je lichaam luisteren, he, je wist dat je moe was en tekort aan slaap….niet meer doen, hoor,het nederlandse gezegde “als er een te voor komt is het nooit goed” klopt echt…Niet meer te moe worden, geef je lichaam al de rust die het nu zozeer nodig heeft EN geniet van de chemovrije week!! (Deze aanmaning is alleen goed bedoelt hoor!)
Wij gaan deze week naar Alaska, (Mei 15th-24th)op een cruise. Hoop dat Uncle Bill het goed doet op de lange tocht van hier naar Seatle, maar dat zal wel lukken hopen we!
Ik kijk dan weer uit naar jouw blog. Ik zal dus geen chemoweek missen!
Veel sterkte en liefs voor jullie allevier, Tante Miek en Uncle Bill
Tja Miek, je hebt helemaal gelijk. Maar helaas kreeg ik niet echt een signaal van m’n lichaam dat het teveel was. Behalve de koorts dan en toen was het al te laat. Misschien voel ik de signalen gewoon niet. Dat hanteer ik nu maar als uitgangspunt. Ik ga het nu gewoon op voorhand rustig aan doen.
Mmmm, klinkt als een tegen/meevaller. Het is maar hoe je het nu wilt bekijken. Goed dat je je rust gaat pakken (=Vlaams). Fijn om te lezen dat je een goed luisteraar bent.
Groet vanuit ut stad
Marijke en Wim
Jules, ik hoop dat de koorts inmiddels wat is gezakt en dat je je wat beter voelt. Ik had woensdagmiddag nog een “bemoediging’ op de post gedaan, maar dat is voorbarig gebleken: sorry hoor. Bewaar ‘m maar, want je zult toch een van de volgende dagen weer aan de volgende kuur gaan beginnen. Sterkte hoor en laat ons weten wanneer het weer beter gaat. Groetjes
Ali Wolff
Heh… ik herinner me nog… dat ik bij mijn behandelend arts kwam in een soortgelijke situatie.
Ze fronsde en zei eerst helemaal niks. En toen sprak ze de woorden die een tijd lang zijn bijgebleven.
“Meneer O.
Ik doe heel erg mijn best om u te genezen.
Ik zou het op prijs stellen als u meewerkte.”
Luister naar je lichaam!!!
Hmm, van alle reacties die ik heb gehad, is deze toch wel het meest confronterend… Bedankt, Richard, dat was even nodig!
Jules, Fijn zo!! Een dikke pakkerd van Tante Miek.
Hoi Juul, eigenlijk voel ik helemaal met je mee, maar soms gaat dat naar-het-lichaam-luisteren zo moeilijk. Zoals bij ons met de verhuizing. Hoewel ik bijna niets zelf heb gedaan, ben ik helemaal total loss en is er niets meer over van flink-zijn. Maar, hup, we gaan er weer met de broodnodige rust tegenaan. Jij ook? Veel liefs,
je tante Marie-anne