Even doorbijten: vrijdag alweer aan de chemo!

Sorry dat ik jullie zo heb laten schrikken met de titel van mijn vorige bericht. Naar goed voorbeeld van de Telegraaf had ik een kop gekozen die nieuwsgierigheid prikkelt en de verleiding om te lezen groot maakt! En lezers waren er weer genoeg in de afgelopen dagen. Jullie zijn sowieso erg trouw: gemiddeld worden er 200 pagina’s per dag bekeken op mijn weblog. Daar ben ik stiekem best trots op! 🙂

Advertentie

“Helaas heb ik wat te vertellen”

Vandaag is de derde dag na de chemo van afgelopen maandag. En dus de derde dag leven als een soort kluizenaar, overmand door futloosheid en een zeurende weeïgheid. Ik breng m’n tijd vooral door in bed of op de bank en zoek m’n afleiding in DVD’s en af en toe een boek.

Lezen is meestal niet echt mijn ding en als ik moeite heb met concentreren schiet het helemaal niet op, maar nu had ik een goede reden om even door te zetten. Vorige week was namelijk het boek van lotgenote Roos Jelier uitgekomen: Helaas heb ik wat te vertellen. Behalve dat Roos dezelfde voornaam heeft als mijn oudste dochter en dat ze ook de ziekte van Hodgkin heeft gehad, hebben we meer overeenkomsten. Haar zeer gewenste – maar niet-verwachtte – zoontje heet Jules! 🙂

Geniet, maar leef met mate

Vanochtend was de koorts gelukkig weer weg en hij is vandaag weggebleven. Die ellende is dus ook weer achter de rug en dus maar meteen gebeld met het ziekenhuis. De internist wil graag dat ik zo snel mogelijk de volgende chemo krijg, dus ik mag me maandagochtend om 8 uur melden. Eerst weer bloedonderzoek en dan de definitieve go, zodat ik om half 10 de gift kan krijgen. hiep hoi…

Uitstel van executie

Dinsdag ben ik weer op controle geweest bij de hematoloog. Opnieuw was alles in orde: gewicht, bloeddruk, longen en de bloedwaarden. Alleen de witte-bloedlichaampjes waren weer iets gezakt, namelijk van 3.5 naar 2.6. Nog geen reden om daar in te grijpen volgens de arts. Ik voelde me ook helemaal prima, dus ik was het roerend met ‘m eens.

Gisterenochtend (woensdag) stapte ik al vroeg in de auto voor een afspraak in Bunnik, om vervolgens via Rotterdam aan het einde van de middag naar Tilburg te gaan. Het was koud en guur weer en ik was zo’n beetje de hele dag rillerig en dat werd steeds heftiger. Op een gegeven moment voelde ik ook de welbekende koortsbenen opkomen. Toen ik om 19:00 uur thuis kwam meteen even m’n temperatuur gecheckt: 39.2 graden… oeps!

Echt genieten!

Klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik ben echt aan het genieten op dit moment! Zoals ik vorige week al schreef was ik 3 dagen na de kuur alweer redelijk bij de mensen. Ik ben vanaf maandag alweer van alles aan het doen. Dingen met het gezin, werken, met de stichting en ook weer aan het sporten.

In tegenstelling tot bij de eerdere behandelingen, had ik op de vierde dag – maandag dus – een afspraak gemaakt en die kon ook gewoon doorgaan. Dat beviel prima en het was bovendien erg gezellig. Dinsdag en donderdag heb ik redelijk veel gewerkt op mijn nieuwe werkplek. Ik werk normaal gesproken vanuit huis, maar sinds een paar weken heb ik fysiek onderdak gevonden bij een nieuw bureau. Die nieuwe werkplek bevalt prima. Toch wat minder privé-afleiding geeft, zeg maar.

Hoe is de tussenstand?

Hallo, ik ben weer in de lucht! De afgelopen dagen waren weer pittig. Vooral het gevecht tegen misselijkheid is me best zwaar gevallen. Ik heb dus niet echt boven de pot gehangen, maar ben wel erg veel weeïg geweest. Ik moet veel drinken om m’n lijf door te spoelen. Móeten drinken als je misselijk bent is geen feest, kan ik je vertellen. Maar gelukkig is het vandaag weer voorbij. Ik ben nog wel wat moe, maar de misselijkheid is weg.